Paragraph. Kliknij tutaj, aby enastępnego dnia każdy szczur jest trenowany do innego zadania. Zgodnie z wpływem zmian przedczołowych na wydajność zmiany ED, inaktywacja przedczołowa (np.Ragozzino, Ragozzino, Mizumori i Kesner, 2002) wybiórczo utrudnia przejęcie zadanie postshift, podczas gdy inaktywacja kory oczodołowo-czołowej nie przynosi żadnego efektu (Ghods‐ Sharifi, Haluk i Floresco, 2008). Chociaż istnieją określone zalety stosowanie zupełnie innych bodźców na każdym etapie eksperymentu zmianowego (Slamecka, 1968), użycie tych samych bodźców może pozwolić na bardziej szczegółową analizę różnych typów błędów. Cortico-striato-thalamic circuitry Block, Dhanji, Thompson-Tardiff i Floresco (2007) przeprowadzili eleganckie badanie rozłączenia obejmujące zakłócenie określonych elementów sieci korowo-prążkowo-wzgórzowej obejmujących środkową korę przedczołową (mPFC), jądro półleżące (NAc) i przyśrodkowe jądro wzgórza (MD). Trzy grupy szczurów otrzymały inaktywację przeciwbronną dwóch z tych struktur poprzez wlew agonisty GABA bupiwakainy, podczas gdy różne grupy kontrolne otrzymały jednostronna inaktywacja jednej struktury połączona z wlewem soli fizjologicznej do struktura boczna lub dwa wlewy soli fizjologicznej pod kątem. Wzór wyników był zrozumiałe, ale pozwoliło autorom zidentyfikować trzy odrębne procesy zaangażowany w przesuwanie zestawów, z których każda jest obsługiwana przez różne części kory mózgowo-prążkowanej sieć. Dokładne rozważenie rodzajów błędów spowodowanych każdym z trzech rozłączeń doprowadziło ich do wniosku, że po ustalonej zmianie sieć obsługuje liczba skoordynowanych procesów. Najpierw MD przekazuje informacje o zmianach w Strategia oparta na wskazówkach Strategia oparta na odpowiedzi S S S S S S Rysunek 5.2 Dwa zadania związane z typowym eksperymentem zmiany strategii. Na każdej próbie szczur jest umieszczony na końcu ramienia początkowego labiryntu T (S); wizualna wskazówka jest umieszczona losowo na końcu jednego z dwóch pozostałych ramion. W wersji zadania opartej na cue ramię zawierające wizualizację wskazówka jest przynęta nagrodą w postaci jedzenia. W wersji opartej na odpowiedzi ramię z przynętą jest zawsze w ta sama pozycja względem ramienia początkowego (w tym przykładzie po lewej stronie). Tutaj ścieżka, którą szczur musi podążać, aby zdobyć nagrodę jest oznaczona strzałką dla każdego układu. Szczury są szkolone jako pierwsze w jednej wersji zadania, a następnie w drugiej. Nerwowe podłoża uczenia się i procesów uważności 93 zależności między bodźcami i / lub reakcjami a nagrodami dla mPFC. Po drugie, w reakcji na te zmiany, mPFC tłumi poprzednie i teraz niepoprawna, strategia. Po trzecie, zwierzę następnie bada nowe strategie reakcji, a uczenie się nowych nieprzewidzianych nagród jest ułatwione przez tłumienie niewłaściwych strategie szlakiem MD-NAc. Wreszcie w pewnym momencie poprawna nowa strategia zostaną zidentyfikowane i ugruntowane. Jest to zatem rola mPFC-NAc ścieżkę pomagającą utrzymać tę strategię. George, Duffaud i Killcross (2010) zasugerowali, że zaangażowanie mPFC w przesunięciu zestawu można jeszcze bardziej frakcjonować. Zbadaliśmy wpływ dyskretnych zmian chorobowych w podregionach mPFC na jeszcze inny typ projektu przesunięcia, opcjonalne przesunięcie (np. Kendler, Kendler i Silfen, 1964). Projekt naszego eksperymentu przedstawiono w tabeli 5.3. Kluczową cechą tego zadania było to, że najpierw trenowano szczury dyskryminacja, w której jeden wymiar był istotny, a inny nieistotny wcześniej szkolenie w zakresie drugiego zadania dyskryminacyjnego, obejmującego nowe wskazówki, w których oba wymiar bodźca był równie pouczający.
lista: https://www.pilska.tv/firmy/3785,logiczne-zagadki https://www.zycieolsztyna.pl/firmy?word=logiczne+zagadki&order=1 https://www.pilska.tv/firmy/3838,logiczne-zagadki https://tubamarek.pl/katalog-firm/firma/407-logiczne-zagadki https://tubachorzowa.pl/katalog-firm/firma/551-logiczne-zagadki https://tubagliwic.pl/katalog-firm/firma/496-logiczne-zagadki https://www.naszwodzislaw.com/site/firma/10/3142 https://www.tarnowska.tv/firmy/1258,logiczne-zagadki https://www.tvbogatynia.pl/firmy/12300,zagadki-logiczne https://www.slubice.tv/firmy/4898,zagadki-logiczne https://www.radiobonton.pl/firmy/4757,zagadki-logiczne Później przeprowadzono etap testów ile to było, czego dowiedzieliśmy się o każdym wymiarze w drugim etapie ocenione. Na drugim etapie normalne zwierzęta kontrolne zwykle dowiadywały się więcej o wymiar, który był istotny na etapie 1, niż w przypadku wymiaru, który był nieistotne (Duffaud, Killcross i George, 2007). Szczury z uszkodzeniami stanu przed limbicznego region mPFC zachowywał się dokładnie tak samo, jak zwierzęta kontrolne, które miały przeszedł pozorowaną operację. Dowiedzieli się więcej o wcześniej istotnym wymiarze. Jednak szczury z uszkodzeniami infralimbicznego mPFC zachowywały się w najbardziej zaskakujący sposób. Dowiedzieli się znacznie więcej o wcześniej nieistotnych bodźcach. W rzeczywistości ich działanie w teście było prawie lustrzanym odbiciem zwierząt kontrolnych ”. Zinterpretowaliśmy te wyniki w kontekście innych skutków zmian w korze podbrzusznej. Zmiany te zwiększają wielkość samoistnego wyzdrowienia, przywrócenia i odnowienia kontekstu warunkowej odpowiedzi po wyginięciu (Rhodes i Killcross, 2004, 2007) i skutkować wzmocnionym utajonym efektem hamowania (George, Duffaud, Pothuizen, Haddon i Killcross, 2010). Wszystkie te skutki można przypisać różnicom w wrażliwości zwierząt na zmiany w środowisku. Za pomocą raczej różne procedury warunkowania, Killcross i Coutureau (2003; Coutureau. źródła: https://enlinea.unitex.edu.mx/forums/topic/riddles-inrease-intelligence/ http://grnrsenr.w3.uvm.edu/index.php?title=Main_Page https://www.apoloniuss-medalla.edu.pe/members/dookaszask/ https://dl.cdu.edu.ua/blog/index.php?entryid=249 http://www.edu.fudanedu.uk/user/kokaine/ https://gitlab.cs.tufts.edu/kamilstochPL http://aaw.wescreates.wesleyan.edu/uncategorized/interview-lynn-chen-98-director-of-i-will-make-you-mine/ https://foro.colegioboston.edu.mx/mybb/member.php?action=profile&uid=34003 https://foro.colegioboston.edu.mx/mybb/showthread.php?tid=95609 https://www.utellstory.com/viewstory/view/7aa2f03c0826d43f6e60ff8d18f921a9#player https://hms-harvard.academia.edu/RowerKomputer https://foros.uapa.edu.do/profile/119338/kowalczykowski https://digitalmedialab.johncabot.edu/members/roberczykowski/
0 Comments
Kora przedczołowa Mniej więcej w tym samym czasie, gdy Lawrence prowadził swoje eksperymenty nad nabytą odrębnością, Berg - zainspirowany pracą, która sugerowała że pewne grupy pacjentów wykazywały upośledzenie w elastycznym lub abstrakcyjnym zachowaniu (np. Goldstein & Scheerer, 1941; Weigl, 1941) - opracował Wisconsin Card Sorting Task (WCST; Berg, 1948; Grant & Berg, 1948). W WCST uczestnicy są zobowiązani do sortowania kart zgodnie z nieujawnioną zasadą, na podstawie której muszą wydedukować podstawa korygującej informacji zwrotnej dostarczonej przez eksperymentatora. Kiedy już się nauczyli reguła się zmienia. Ten aspekt WCST jest przynajmniej z pozoru podobny do ponadwymiarowe przesunięcie zadania zmiany ID – ED. Milner (1963, 1964) był jednym z pierwszych, którzy zidentyfikowali rolę mózgu czołowego regionów w WCST, zgłaszając, że pacjenci ze zmianami w grzbietowo-bocznej części czołowej Lobe miał trudności z przełączaniem się między zasadami. Zazwyczaj ci pacjenci robili liczne błędy perseweracyjne po zmianie zasad, kontynuacja sortowania kart według starej zasady pomimo otrzymywania negatywnych opinii. Niedawno wiele plików opublikowano artykuły pokazujące, że pacjenci z uszkodzeniem czołowym (Owen, Roberts, Polkey, Sahakian i Robbins, 1991), a także osoby ze schizofrenią (Elliott, McKenna, Robbins i Sahakian, 1995), zaburzenie obsesyjno-kompulsywne (Veale, Sahakian, Owen i Marks, 1996), choroba Parkinsona (Downes et al., 1989) i chorobą Huntingtona (Lawrence i wsp., 1996) oraz osoby starsze (Robbins et al., 1998) są upośledzeni w komponencie ED Cambridge Neuropsychological Test Automated Battery (CANTAB) zadanie ID – ED (Roberts, Robbins i Everitt, 1988). To zadanie jest często opisywane jako analogiczne do WCST, ale ma podobieństwo do standardowego zadania zmiany ID – ED. Zadanie CANTAB ID – ED stosuje sekwencyjny, wewnątrzprzedmiotowy projekt. Przedstawiono podstawowy projekt zadania w tabeli 5.2. Na wielu etapach uczestnikom prezentowana jest sekwencja jednoczesne zadania dyskryminacyjne. W pierwszym etapie zadania uczestnicy są biorąc pod uwagę proste rozróżnienie między dwoma bodźcami różniącymi się w jednym wymiarze. W drugim etapie rozróżnianie złożone (CD) zmienia się na sekundę wymiar jest wprowadzony, ale nie ma znaczenia dla dyskryminacji. Na późniejszych etapach wprowadzono nowe wartości w każdym wymiarze. Jedno lub więcej przesunięć międzywymiarowych Po dyskryminacji (IDS) następuje ostateczne przesunięcie międzywymiarowe (EDS). Po każdym z etapów CD, IDS i EDS następuje odwrócenie dyskryminacji podane, gdzie poprawne i niepoprawne odpowiedzi są zamienione. Jak można było oczekiwać na podstawie efektu przesunięcia ID – ED, normalni uczestnicy mają tendencję do rozwiązywania dyskryminacji EDS wolniej niż w przypadku dyskryminacji IDS. Typowy wzorzec u pacjentów z uszkodzeniem lub dysfunkcją czołową jest normalny lub prawie normalne, wydajność na wszystkich etapach zadania z wyjątkiem EDS dyskryminacja, gdzie popełniają o wiele więcej błędów niż zwykłe kontrole; oni pokazują przesadny efekt przesunięcia ID – ED. Zadanie CANTAB ID – ED zostało przystosowane do stosowanie u naczelnych innych niż ludzie (Dias i wsp., 1996a) i gryzoni (Birrell & Brown, 2000). Eksperymenty z tymi zwierzęcymi wersjami zadania wykazały, że to uszkodzenie do bocznej kory przedczołowej u marmozetów (Dias et al., 1996a, 1996b; Dias, Robbins, & Roberts, 1997) lub przyśrodkowa kora przedczołowa u szczurów (Birrell & Brown, 2000) Nerwowe podłoża uczenia się i procesów uważności 91 w upośledzeniu dyskryminacji EDS, podczas gdy uszkodzenia kory oczodołowo-czołowej upośledzać odwrotne uczenie się u obu gatunków (Dias i in., 1996a, 1996b, 1997; Tait i Brown, 2008). W ciągu ostatnich 15 lat te zwierzęce wersje zadania na to pozwoliły naukowcy, aby odkryć wiele na temat systemów neuronowych leżących u podstaw przemieszczania się zbiorów zachowanie (patrz Bissonette, Powell i Roesch, 2013; George, Duffaud i Killcross, 2010; Robbins, 2007 dla recenzji). Zadanie jest również wystarczająco elastyczne, przynajmniej z udziałem ludzi, aby umożliwić badaczom rozróżnienie między zaburzeniami zdolności przesunąć uwagę na wcześniej nieistotne bodźce lub odwrócić uwagę od wcześniej istotnych bodźców (np. Owen i in., 1993). Zasugerowano jednak, że zadanie to nie jest idealne do badania neuronalnych mechanizmów uwagi, częściowo z powodu jej seryjny charakter - z wieloma etapami ID, po których następuje jedna lub dwie zmiany ED i częściowo ponieważ wydajność nie pozwala na rozróżnienie wielu różnych grup pacjentów wspomnianych powyżej, którzy przejawiają szeroki zakres patologii. Zamiast tego zasugerowano, że wykonanie zadania CANTAB ID – ED odzwierciedla ogólne rozwiązywanie problemów umiejętność, a nie tylko umiejętność zmiany zestawu uwagi (Hampshire i Owen, 2010). Badania wykorzystujące znacznie prostsze zadanie zmiany strategii (rysunek 5.2) pojawiły się niedawno dostarczył, tak jak my, znacznego wglądu w neuronalne mechanizmy przesuwania zbiorów jak ujawniając, w jakim stopniu procesy psychologiczne są podzielone. Strategia zadanie zmianowe obejmuje jedną zmianę ED i nic więcej. Szczury są szkolone w zakresie dwóch kolejnych rozróżnień w labiryncie T, w którym muszą uczyć się różnych aspektów środowiska. W wersji opartej na odpowiedziach po prostu muszą się nauczyć, jak zawsze wykonaj tę samą odpowiedź, aby znaleźć nagrodę w postaci jedzenia: na przykład opuść początkowe ramię labiryntu i skręć w prawo. W wersji opartej na wskazówkach wizualnych szczury muszą nauczyć się zawsze zbliżać (lub zawsze unikać) bodźca, niezależnie od tego, gdzie się znajduje. Pierwszego dnia eksperymentu każdy szczur jest szkolony w zakresie jednego z tych zadań, dopóki nie osiągnie kryterium wydajności.
ŹRÓDŁA: https://mapa.targeo.pl/zagadki-logiczne-dla-dzieci-braci-sniadeckich-jana-i-jedrzeja-17-00-654-warszawa~21100434/pozaszkolne/adres http://forum.aekatowice.pl/suplementacja-t-21262.html https://peatix.com/user/7298487/view http://ratunek24.pl/profil/recenzja https://ello.co/logicznzagadki https://zagadki.contently.com/ https://ag.tennessee.edu/BESS/Lists/2012WatershedSymposium/AllItems.aspx?Paged=TRUE&p_ID=1645&PageFirstRow=151&&View={B090B4CA-17A4-485E-B0CE-8C90D33F16CD} https://online.pubhtml5.com/ktuj/qxie/ http://ju.edu.jo/alumni/lists/exitsurvey/dispform.aspx?id=1460 https://pubhtml5.com/ktuj/mmqy/ https://mp.antioquiatic.edu.co/blog/damiansd-sdkoaskdj.html https://www.mifare.net/support/forum/users/bozydariusz/ https://sac.edu/art/lists/samplesurvey/dispform.aspx?id=378 https://www.familie.pl/blog/index/blog/id/1647 http://wypytaj.pl/Profil/zagadkowiec http://www.coffeeforums.com/forum/coffee-table/19830-coffee-milk-healthy.html http://hobby-army.hiperogloszenia.pl/hobby/ogloszenie/758301-darmowe-zagadki-na-logike-oferta/ http://www.saludcapital.gov.co/lists/contactenos_linea106/dispform.aspx?id=2668 Podsumowanie Dwie wybitne teorie dotyczące roli uwagi w uczeniu się asocjacyjnym, zaawansowane autorstwa Mackintosha (1975) oraz Pearce'a i Halla (1980), zaproponowali raczej inne relacje między niezawodnością, z jaką wskazówka sygnalizuje wynik, a ilość uwagi, jaką otrzyma cue. Poprzedni model sugerował takie wskazówki które są wysoce przewidywalne dla istotnego wyniku, przyciągną uwagę, podczas gdy ten drugi zasugerował, że uwaga zostanie skierowana na sygnały, które są niepewnymi predyktorami. W tym rozdziale dokonano przeglądu badań nad neuronalnymi korelatami kilku efektów behawioralnych przewidywane przez każdy model i rozważa, co te badania mogą nam powiedzieć o procesy psychologiczne związane z uwagą. Preambuła Wpływowi domeny przypisuje się wiele różnych zjawisk behawioralnych uwaga na uczenie się. Mimo różnorodności tych efektów formalne modele uwagi w uczeniu się asocjacyjnym mają tendencję do podejmowania tego samego prostego założenia, że ilość uwaga poświęcona bodźcowi wpływa na jego zdolność wchodzenia w skojarzenia z innymi bodźce lub zdarzenia. Od czterech dekad badania w tej dziedzinie są zdominowane przez dwie teorie uwagi opublikowane przez Mackintosha (1975) oraz przez Pearce'a i Halla (1980; patrz rozdział 6). Te teorie różnią się nie tyle tym, co mówią o relacji między uwagą a uczeniem się, ale raczej w mechanizmach, które określają jak wiele uwagi poświęca się bodźcowi. Mackintosh zaproponował, że zajmą się zwierzętami bodźce, które zostały uznane za dobre predyktory tego, co po nich następuje. Pearce Hall zasugerował jednak, że zwierzęta będą uczestniczyć w bodźcu, gdy jest on niepewny co po nim nastąpi. Istnieją dowody na poparcie obu tych teorii (patrz na przykład Pearce i Mackintosh, 2010), a podstawy neuronowe każdej z nich były przedmiotem poważnych badań. Wiele z tych prac zostało podsumowanych w poprzednich przeglądach Neuronalne podłoża uczenia się i procesów uważności 87 (np. George, Duffaud i Killcross, 2010; Hampshire & Owen, 2010; Robbins, 2007). W tym rozdziale przedstawię kilka badań neuronaukowych, które to potwierdzają pomogło wyjaśnić złożoność psychologicznych mechanizmów uwagi w uczenie się skojarzeniowe. Skutki predyktywności Uważne przesuwanie zestawu Lawrence, będący wczesnym i obecnie klasycznym przykładem nabytej odrębności (1949) wykazali, że uczenie się w jednym zadaniu może ułatwić naukę w innym. On tresował szczury w serii zadań rozróżniających, w których jeden z kilku bodźców wymiary sygnalizowały lokalizację nagrody żywnościowej. Kiedy ten sam bodziec wymiar był istotny w każdym kolejnym zadaniu, uczenie się było szybsze niż wtedy szczury musiały dowiedzieć się o wcześniej nieistotnym lub nowym wymiarze. Pełny projekt eksperymentu Lawrence'a był dość złożony, ale ogólne ustalenia mogą być docenionym, biorąc pod uwagę leczenie, jakie otrzymały tylko dwie z jego 18 grup zwierząt, jak pokazano na rysunku 5.1. W pierwszym etapie eksperymentu były szczury przeszkoleni w zakresie jednoczesnej rozróżniania w aparacie składającym się z dwóch równoległych pasy startowe. W przypadku pierwszej grupy szczurów jeden z pasów startowych był wyłożony białą kartą, podczas gdy drugi pas startowy był wyłożony czarną kartą. Znaleziono nagrodę w postaci jedzenia na końcu jednego z pasów startowych, a szczury musiały po prostu nauczyć się wybierać prawidłowy pas startowy w każdej próbie. W przypadku tych szczurów położenie pokarmu było wiarygodne sygnalizowane przez jasność pasów startowych (dla niektórych zwierząt zawsze było pożywienie na czarnym pasie startowym, podczas gdy dla innych zwierząt zawsze znajdował się na białym pasie startowym). Druga grupa zwierząt była szkolona w tym samym aparacie, ale dla nich oba pasy startowe były wyłożone szarą kartą. Przymocowany do podłogi jednego pasa startowego był drobną drucianą siatkę, a do podłogi drugiego pasa przymocowano gruboziarnisty drut mesh (siatka o pośredniej teksturze została przymocowana do podłogi każdego pasa startowego dla zwierzęta z pierwszej grupy). Faktura podłogi wskazywała na lokalizację nagroda żywnościowa dla drugiej grupy. W drugim etapie eksperymentu trenowano obie grupy szczurów to samo kolejne zadanie dyskryminacji. W każdej próbie byli umieszczani na starcie pudełko labiryntu T pomalowanego na jednolicie biało lub jednolicie na czarno. Plik Tekstura podłogi była różna od próby do próby przez zamocowanie szorstkiej lub drobna siatka druciana. Szczury musiały po prostu nauczyć się odpowiednio reagować zlokalizuj nagrodę w postaci jedzenia w jednym lub drugim ramieniu labiryntu. Dla dwóch grup zwierząt które rozważamy, jasność labiryntu wskazywała na położenie jedzenia. Pewien szczur mógł się nauczyć wybierać właściwe ramię bramkowe w labiryncie był czarny, ale lewe ramię bramki, gdy labirynt był biały. Tekstura podłogi była zupełnie niezwiązane z lokalizacją żywności. Lawrence stwierdził, że zwierzęta która nauczyła się o jasności wtPierwszy etap eksperymentu nauczył się sukcesywnej rozróżniania szybciej niż zwierzęta, które nauczyły się tekstury pierwszy etap. Zapoznanie się z pewnymi przewidywanymi cechami środowiska nagroda w jednej sytuacji ułatwiła późniejszą naukę dyskryminacji z udziałem tych osób funkcje w innej sytuacji. 88 David N. George Lawrence (1950) opowiadał się za wyjaśnieniem nabytego efektu odróżniającego że bodźce, o których zwierzę nauczyło się, że są istotne, wejdą silniej do stowarzyszeń niż te, które nie były. Oznacza to, że uczenie się może wpływać na asocjację bodźca. Zasada ta stanowiła podstawę modeli uważnego uczenia się w następne ćwierć wieku. Wiele z tych modeli (np. Lovejoy, 1968; Sutherland i Mackintosh, 1971; Trabasso & Bower, 1968; Zeaman & House, 1963) zawierał pojęcie ograniczonej pojemności i hipotezę odwrotną - temu wzrostowi uwagi na niektóre bodźce musi towarzyszyć zmniejszenie uwagę na inne bodźce. Model, który okazał się najtrwalszy ta epoka nie odwoływała się jednak do hipotezy odwrotnej. Model Mackintosha (1975) zakłada, że po zdarzeniu warunkującym plik asocjacyjna siła bodźca A zostanie zaktualizowana zgodnie z równaniem 1, gdzie VA to aktualna siła asocjacyjna bodźca, αA to jego asocjacyjność, θ to a parametr szybkości uczenia się, a λ to maksymalna siła asocjacyjna obsługiwana przez wynik badania: V V A A A (5,1) Po próbie warunkowania można również zaktualizować powiązanie bodźca używając reguł przedstawionych w równaniach 2a i 2b, gdzie VX jest sumą asocjacji moc wszystkich innych obecnych bodźców. Odpowiednia jasność Odpowiednia tekstura + + - - Szczelina powietrzna Szczelina powietrzna Pole startowe Pole startowe - + + + - - + - Jednoczesna dyskryminacja Sukcesywna dyskryminacja Gruba Dobra - - Gruba + + Dobra (ZA) (B) M mi re ja u m M mi re ja u m M mi re ja u m M mi re ja u m do o za r s mi do o za r s mi fa ja n mi fa ja n mi Rysunek 5.1. Trening przeprowadzony przez dwie grupy szczurów w eksperymencie Lawrence'a (1949) nabrał charakteru odróżniającego. Zwierzęta najpierw trenowano pod kątem jednoczesnej dyskryminacji (A) gdzie albo jasność pasa startowego, albo tekstura podłogi wskazywały lokalizację nagrody w postaci jedzenia (+). Wszystkie zwierzęta zostały następnie przeniesione do kolejnego zadania rozróżniania, w którym istotna była jasność (B). Neuronalne podłoża uczenia się i procesów uważności 89 A A X jest dodatnia, jeśli V V (5,2a) A A X jest ujemne, jeśli V V (5,2b) Stąd, jeśli bodziec przewiduje wynik lepiej niż wszystkie inne dostępne bodźce w połączeniu, to jego asocjacyjność wzrośnie, podczas gdy jeśli przewiduje wynik mniej lepiej niż wszystkie inne bodźce, ich asocjacja zmniejszy się. Możliwe jest przedstawienie alternatywnych wyjaśnień wyników Lawrence'a (1949). Na przykład Siegel (1967, 1969) zasugerował, że zachowanie można zrozumieć pod względem strategii reagowania. Inne efekty behawioralne przytoczone na poparcie teorii uwagę w uczeniu się asocjacyjnym - transfer wzdłuż kontinuum (znanego również jako efekt zbyt twardy, np. Lawrence, 1952; Pavlov, 1927) i odwrócenie przetrenowania efekt (np. Reid, 1953) - dostarczyć podobnie niejednoznacznych dowodów (patrz Mackintosh, 1974, do dyskusji). O wiele trudniej jest odrzucić uważne wyjaśnienie dla efektu przesunięcia między wymiarami i poza wymiarami (ID – ED). Projekt identyfikatora– Eksperyment z przesunięciem ED przedstawiono w tabeli 5.1. Zasada jest podobna do zasady Lawrence'a (1949) eksperyment. Dwie grupy zwierząt są najpierw szkolone w zakresie zadania dyskryminacyjnego gdzie jeden lub inny wymiar bodźca jest istotny, zanim oba zostaną przeszkolone w zadaniu, w którym tylko jeden z tych wymiarów jest istotny. W przypadku identyfikatora grupy to samo wymiar jest istotny na obu etapach, podczas gdy w przypadku grup ED wymiar to jest istotne na etapie 2 było nieistotne na etapie 1 (i odwrotnie). Szybsza nauka na etapie 2 według Group ID niż Group ED obserwowano u wielu gatunków, w tym szczurów (np. Shepp i Eimas, 1964); gołębie (np. George i Pearce, 1999; Mackintosh i Little, 1969), małpy (np. Dias, Robbins i Roberts, 1996a, 1996b; Shepp i Schrier, 1969), pszczoły miodne (Klosterhalfen, Fischer i Bitterman, 1978) i ludzie (np. Eimas, 1966; Wolff, 1967). Efekt przesunięcia ID – ED jest trudny do wyjaśnienia za pomocą prostego uogólnienia siła asocjacji między starymi i nowymi sygnałami nagrody, ponieważ są bardzo różne bodźce są często wykorzystywane na dwóch etapach eksperymentu. Bodźce na przykład na przykład, których używali Mackintosh i Little (1969), były czerwone lub żółte linie poziome lub pionowe w pierwszym etapie eksperymentu oraz zielone lub niebieskie linie zorientowany pod kątem 45 lub 135 ° do pionu w drugim etapie. Rzeczywiście, Mackintosh (1974, s. 597) napisał, że „Być może najlepszym dowodem na przenoszenie się między problemami dyskryminacji może być opierać się częściowo na wzroście uwagi do odpowiednich wymiarów i spadku uwagi do nieistotnego wymiaru źródła: http://forum.fifaserwis.com/showthread.php?p=1002096#post1002096 https://4programmers.net/Forum/Oceny_i_recenzje/324401-detektyw_zagadki_logiczne#id1737363 http://www.forum.bigchina.pl/viewtopic.php?f=9&t=20296&p=60527#p60527 https://forum.mamotoja.pl/forum/twoje-dziecko/czas-wolny-z-dzieckiem/531703-zagadki-dla-dzieci http://www.przygodyreksia.aidemmedia.pl/pliki/kretes/forum/reksioforum/viewtopic.php?f=4&t=10623&p=262809#p262809 https://biznesblog.biz.pl/forum/viewtopic.php?f=7&t=15&p=21169#p21169 https://bizhub24.pl/forum/ciekawe-strony-internetowe-f12/strona-z-zagadkami-logicznymi-na-inteligencje-t3241.html http://www.domyigaraze.pl/forum/viewtopic.php?f=68&t=80184 https://www.gry-online.pl/user.asp?ID=1354232 https://www.maluchy.pl/forum/index.php?showtopic=120583 http://www.forum.celiakia.pl/viewtopic.php?f=48&t=10671 https://forum.lem.pl/index.php?topic=546.msg86328#msg86328 http://learning2.phorum.pl/viewtopic.php?p=321011#321011 https://bit.ly/2XykWCm https://cutt.ly/fjcXrqK shorturl.at/yHZ26 https://gospodynimiejska.blogspot.com/p/dla-dzieci.html?showComment=1610390458899 Paragraph. Kc, że hipokamp jest prawdopodobny
być zaangażowanym w procesy mnemoniczne, które obsługują wydajność testów w procedura opisana w poprzednim akapicie: Wyniki testu muszą być oparte na procesy konfiguracyjne (np. Rudy i Sutherland, 1989) i obejmuje integrację domen sensorycznych związanych z pamięcią epizodyczną (co się stało, gdzie i gdy; np. Aggleton & Brown, 1999; patrz także Tulving, 2002). Aby ocenić naturę udziału hipokampu w takich zabiegach przeprowadziliśmy badanie obszerny cykl studiów. Na przykład w jednym badaniu przed testami behawioralnymi a grupa szczurów otrzymała ekscytotoksyczne zmiany hipokampu (grzbietowego) i inną grupa otrzymała pozorowane uszkodzenia. (Konfiguracyjny) efekt uwarunkowania sensorycznego opisana w poprzednim akapicie została zniesiona u szczurów, które otrzymały zmiany chorobowe hipokamp, ale te szczury wykazywały normalne uwarunkowanie reagujące na ton (Iordanova, Burnett, Good i Honey, 2011; Iordanova, Burnett, Aggleton, Good, & Kochanie, 2009). Ten wzorzec wyników jest przynajmniej zgodny z ideą, że hipokamp może być zaangażowany w uczenie się za pośrednictwem konfiguracji, ale nie w uczeniu się z wykorzystaniem bodźców, które są obecne. Bardziej przekonujące dowody na to interpretacja ma pewną zaletę w badaniu, w którym jest zależny od receptora NMDA plastyczność synaps w hipokampie została zablokowana (przez miejscowe wlewy AP5) podczas kondycjonowanie tonem (Iordanova, Good, & Honey, 2011). Rysunek 4.2 podsumowuje wyniki testu, w którym szczury zostały umieszczone w kontekstach A i B rano i po południu. Pokazane wyniki to współczynniki zamrożenia, w których wielkość zamrożenia w kontekście A jest wyrażona jako proporcja zamrożenia w obu konteksty A i B o określonej porze dnia. Korzystając z tej miary, wyniki powyżej 0,50 w rano i poniżej 0,50 po południu oznaczają, że szczury wykazują wstępne uwarunkowania sensoryczne: są bardziej przerażające w kontekście A niż w kontekście B rano i rewers po południu. Szczury, które otrzymały wlewy sztucznego mózgu i rdzenia płyn (aCSF) podczas etapu warunkowania strachowego (lewy i środkowy panel na rysunku 4.2) pokazał wzór wyników, który jest sygnaturą efektu uwarunkowania sensorycznego, ale tych, którzy natychmiast otrzymali infuzje AP5 do hipokampu grzbietowego 76 Tzu ‐ Ching E. Lin i Robert C. Honey przed (ale nie po) etapie warunkowania strachem (lub muscimolu, który blokuje transmisję synaptyczną) nie. Zgodnie z poglądem, że wpłynęło to na infuzje AP5 uczenie się za pośrednictwem przypominania, nie miały one wpływu, gdy były podawane podczas samego testu (prawy panel na rysunku 4.2). Co ważne, AP5 nie miał wpływu na warunkowanie różnicowe bodźców słuchowych, które były prezentowane na etapie warunkowania strachowego (patrz także Wheeler, Chang i Holland, 2013) 1 Nasza preferowana interpretacja wyników przedstawionych w poprzednim akapicie - to warunkowanie zapośredniczone obejmujące konfigurację kontekstu + pory dnia zostaje zakłócone, ale bezpośrednie uwarunkowanie nie jest - otrzymało dalsze wsparcie od niedawnego niepublikowanego badanie. W tym badaniu szczury z uszkodzeniami hipokampu nie były upośledzone w uczeniu się, że konfiguracje kontekst + pory dnia sygnalizowały obecność lub brak wyniku istotnego motywacyjnie (w tym przypadku jedzenie; Dumigan, Lin, Good i Honey, 2016). Oznacza to, że szczury z uszkodzeniami grzbietowymi hipokampu były zdolne do bezpośredniego uczenia się o tych samych konfiguracjach, o których nie potrafią się dowiedzieć poprzez proces uczenia się zapośredniczonego w ramach procedury warunkowania sensorycznego (patrz także Coutureau i in., 2002). Dowody nakreślone w poprzednich dwóch sekcjach stanowią dowód prima facie dla naszego główne twierdzenie teoretyczne, że poznawanie bodźców obecnych i tych, których nie ma polegają na oddzielnych procesach akwizycji. W ten sposób uzyskano warunkową odpowiedź warunkowanie bezpośrednie jest niezależne i różni się w swej naturze od warunkowania ustalonego przez uczenie się zapośredniczone; a zaburzenie funkcji hipokampu ma wpływ na uczenie się zapośredniczone, ale nie kondycjonowanie bezpośrednie 2 Ważne uzupełniające twierdzenie teoretyczne, że to oddzielenie procesów uczenia się odzwierciedla fakt, że pobudzają się bodźce w najbliższym otoczeniu jedna pamięć, a te, które nie są aktywowane, inna pamięć wymaga opracowania teoretycznego i dalszej analizy empirycznej. Jednak następnie rozważymy inny oczywisty przykład gdzie nieobecne bodźce wchodzą w pobudzające skojarzenia: warunkowanie śladowe. To okazuje się, że ten przykład ma znaczenie dla spełnienia obu właśnie zidentyfikowanych wymogów. 0,75 0,50 Współczynnik zamarzania 0,25 aCSF Eksperyment 1a Eksperyment 1b Eksperyment 1c aCSF aCSF Infuzje podczas pobierania Infuzje podczas testu Muscimol AP5 przed AP5 po AP5 Test ekspresji: kiedy i gdzie rano po południu Rycina 4.2 Rola hipokampu w uczeniu się za pośrednictwem odzyskiwania: średnie współczynniki zamrożenia (+ SEM) podczas testu z kontekstem moje konfiguracje dzienne. Wyniki> 0,50 rano i wyniki <0,50 po południu wskazują, że miało miejsce uczenie się za pośrednictwem przypominania i jest to widoczne podczas próby. Do hipokampu wprowadzono aCSF, muscimol lub AP5 (Experiments 1a i 1b) bezpośrednio przed (lub jakiś czas po) kondycjonowaniu tonem i kliknięciem; lub aCSF lub AP5 podano w infuzji podczas testu (Eksperyment 1c). Przedruk z: Iordanova, M. D., Good, M., & Honey, R. C. (2011). Uczenie się za pośrednictwem epizodów za pośrednictwem odzysku wymaga plastyczności synaps w hipokampie. Journal of Neuroscience, 31, 7156–7162. Oddzielne procesy przejęcia 77 Kondycjonowanie śladowe jako uczenie zapośredniczone Wpływ ciągłości czasowej na warunkowanie opisał Pavlov (1927), a później ujęte w przysłowie Co odpala razem druty razem: Dla mnemonika lub procesy nerwowe aktywowane przez różne bodźce, aby połączyć się ze sobą w mózgu, bardzo ważne jest, aby występowały blisko siebie w czasie (Hebb, 1943; Wagner, 1981, 2003). Argumentowaliśmy już, że procesy te nie muszą być aktywowane przez bodźce same - mogą być asocjacyjnie aktywowane. Warunkowanie śladowe reprezentuje inny przykład, w którym uczenie się zachodzi pomimo faktu, że sam bodziec nie jest lub nie dłużej, obecny. Chociaż zwykle koncentruje się na fakcie, że brak ciągłości czasowej zakłóca nabywanie warunkowej odpowiedzi, nadal może skutkować warunkowaniem śladowym znaczny poziom odpowiedzi. Jak zobaczymy teraz, ostatnie badania rzucają wyzwanie zrozumienie roli czasowej ciągłości w uczeniu się: z procesów zachowań, poprzez modele obliczeniowe do mechanizmów mózgowych. Te badania dotyczą wpływu odstępu śladowego podczas drugiego etapu procedury sensorycznego przygotowania wstępnego. Projekt zastosowany przez Lin i wsp. (Eksperyment 1, 2013; patrz także Lin i Honey, 2011) jest podsumowane w środkowym panelu tabeli 4.1. Szczury były najpierw naświetlane przed dwoma 10-sekundowymi związki (AX i BY), z których każdy zbudowany jest z jednego bodźca wzrokowego i słuchowego. Następnie przeszli próby kondycjonowania, w których następowało samo przesunięcie X wstrząs po śladzie 40 s (i niewzmocnione próby z Y; Group Trace) lub próby, w których Bezpośrednio po X nastąpił wstrząs (i niewzmocnione próby z Y; Group Natychmiastowy). W kolejnym teście poziom warunkowej odpowiedzi na AX, Oceniono BX, AY i BY. W Group Trace było mniej aktywności (tj. Więcej strachu) podczas związków zawierających A (AX i AY) niż w przypadku związków zawierających B (BX i BY), i nie było wyraźnych różnic między związkami zawierającymi X i Y. To efekt replikuje te opisane w poprzedniej sekcji przy użyciu związku niechęci do smaku procedura testowa (Ward-Robinson i in., 2005; patrz także Rescorla i Freberg, 1978). W Natomiast grupa natychmiastowa wykazywała większy strach przed związkami zawierającymi X niż te zawierające Y, ale nie było dowodów na sensoryczne uwarunkowanie wstępne (patrz Rysunek 4.3). Opisany wzór wyników jest wiarygodny, ponieważ zaobserwowano go również w powiązanym procedura odżywiania apetytu, z jedzeniem zamiast wstrząsu (patrz Lin & Honey, 2011); i jest to wyzwanie teoretyczne: narusza zasadę czasowej ciągłości który dominuje w analizach uczenia asocjacyjnego ze sztucznych sieci neuronowych z teorią uczenia się i koneksjonizmem, do plastyczności synaptycznej. Jednak jak już wspomniano, jest to zgodne z faktem, że procedury przeciwdziałania aromatowi, które same w sobie obejmują długi okres śladowy, dają szczególnie wyraźny efekt kondycjonowania sensorycznego. Jedna wiarygodna interpretacja tego wzoru wyników, która jest spójna z ogólnym zamysłem tego rozdziału opiera się na idei, że proces odzyskiwania uczenie się za pośrednictwem pamięci A jest szczególnie skuteczne, gdy istnieje interwał śladowy między X a bezwarunkowym bodźcem (np. szok): Pamięć A, który jest asocjacyjnie pobierany przez X, będzie skuteczniej połączony z pamięć wstrząsu, gdy między X a wstrząsem występuje śladowy odstęp czasu niż wtedy, gdy występuje nie ma interwału. Ta interpretacja została szczegółowo rozważona przez Warda-Robinsona i Hall (1996) w kontekście własnych wyników dotyczących (tzw.) backward kondycjonowanie. Ale nowe dowody sugerują, że musimy szukać gdzie indziej spójna interpretacja. Na przykład przeprowadziliśmy badanie drugiego rzędu warunkowanie, które polega po prostu na odwróceniu kolejności pierwszych dwóch etapów zmysłów 78 Tzu ‐ Ching E. Lin i Robert C. Honey procedura kondycjonowania wstępnego: Po sparowaniu X z pokarmem, szczury otrzymały następnie pary A – X i monitorowano rozwój warunkowej odpowiedzi drugiego rzędu na A (Lin i Honey, 2011). W trakcie drugiego etapu bodziec A prowokował więcej odpowiedź drugiego rzędu, jeśli warunkowa odpowiedź na X została ustalona przy użyciu a procedura kondycjonowania śladowego niż standardowa procedura kondycjonowania (tj. bez a trac Źródła: https://www.goodreads.com/user/show/126011413-michalbalet https://www.plurk.com/logicznezagadki https://mix.com/dmp/logiczne-zagadki http://forum.dawnygdansk.pl/viewtopic.php?p=155575#155575 https://forum.pclab.pl/topic/385981-podchwytliwe-pytaniazagadki/page/26/?tab=comments#comment-16212649 https://www.goldenline.pl/grupy/Pozostale/zagadki-logiczne/bardzo-trudna-zagadka,3892514/#59837802 https://cycling74.com/author/5fd915904cf2ee6cb636675c http://appsplit.com/users/wentino https://www.viki.com/users/jaminav134_162/overview https://www.familie.pl/profil/kamilvanbeqnum https://www.indiegogo.com/individuals/25421236 https://www.amino.dk/members/dawidovv/default.aspx http://www.uwm.edu.pl/geo/geebook/index.php?a=-2 http://www.ire.pw.edu.pl/~kntm/index.php?option=com_easybook&Itemid=99999999 ted wspomnienie X. Jak my zobaczą, że oba te procesy uczenia się za pośrednictwem zapośredniczenia przyczyniają się do uwarunkowań sensorycznych (Lin i in., 2013). Jednak następnie rozważymy dodatkowe dowody z procedury niechęci do smaku, które sugerują, że uczenie się zapośredniczone podczas zmysłów uwarunkowanie wstępne nie jest behawioralnym homologiem warunkowania bezpośredniego. Charakter lub topografia uwarunkowanych odpowiedzi zmienia się jako funkcja wielu cechy procedur kondycjonujących: na przykład u szczurów jakość sensoryczna bodziec warunkowy (np. czy jest wzrokowy czy słuchowy) wpływa na naturę odpowiedź warunkowa (przegląd, patrz Holland, 1990). Jeśli uczenie się zapośredniczone i warunkowanie bezpośrednie opiera się na różnych strukturach poznawczych - być może angażujących niezależne wspomnienia tego samego bodźca - wtedy też mogą wspierać inne uwarunkowane odpowiedzi. Oczywiście fakt, że sensoryczne uwarunkowania wstępne i warunkowanie bezpośrednie są rutynowo oceniane przy użyciu tej samej miary odpowiedzi, również nie stanowi szczególnie silny test tej możliwości, ani prognozy, wyprowadzonej z asocjacyjne konto łańcuchowe, że zmysłowe uwarunkowania wstępne powinny być zgodne z zasadą substytucja bodźca. Według relacji z łańcuchem, już podważona przez wyniki Ward-Robinsona i wsp. (2005; patrz także Rescorla i Freberg, 1978), jakiekolwiek zmiana w zachowaniu, którą bezpośrednie warunkowanie wywołuje w jednej części łańcucha powinno mieć odzwierciedlenie w działaniu na bodźce z innych części łańcucha: Zmysłowe uwarunkowanie wstępne powinno być zgodne z zasadą substytucji bodźców (Pawłow, 1927). Dwyer i in. (2012) przeprowadzili test tych prognoz przy użyciu Procedura niechęci do smaku opisana powyżej, ale ocena wydajności testu przy użyciu dwóch miary: ilość aromatu, który zjadają szczury (jak wspomniano powyżej) i droga do środka które konsumują smak ujawniony przez mikrostrukturę lizania. Pary smak-choroba nie tylko zmniejszają spożycie kondycjonowanego smaku, ale wpływają również na sposób, w jaki szczury konsumują ten aromat. Krótko mówiąc, szczury zjadają płyn ataki, a liczba lizawek w walce zmniejsza się, gdy smak jest sparowany z chorobą (patrz Dwyer, 2012). Jak już widzieliśmy, Dwyer i wsp. (2012) powielono efekt sensorycznego uwarunkowania przy użyciu konsumpcji jako miary (patrz lewy panel Rysunek 4.1), ale jednocześnie ocenili mikrostrukturę lizania. one zaobserwowali, że zmiana wielkości klastra lizania, która była widoczna w sposobie, w jaki bezpośrednio kondycjonowane aromaty (X versus Y) były spożywane, nie znalazły odzwierciedlenia w teście sensorycznego warunkowania wstępnego (A w porównaniu z B; patrz prawy panel rysunku 4.1). Fakt, że sensoryczne uwarunkowanie wstępne nie skutkuje ścisłą substytucją bodźca jest interesujące i sugeruje, że zmysłowe uwarunkowanie wstępne i warunkowanie bezpośrednie mają różne pochodzenie. Ta sugestia ma zbieżne poparcie w analizie mechanizmów mózgowych zaangażowany w przynajmniej niektóre formy uwarunkowań sensorycznych. Mózgowe mechanizmy uczenia się zapośredniczonego Pogląd, że poznawanie bodźców, które obecnie oddziałują na zwierzę i uczenie się za pośrednictwem wyszukiwania odzwierciedla działanie różnych procesów uczenia się co oznacza, że mogą opierać się na różnych mechanizmach mózgowych. Tam to dowód, który jest bezpośrednio związany z tą prognozą, a nie z badań obejmujących Oddzielne procesy nabycia 75 kondycjonowanie sensoryczne ze smakami (por. Ward-Robinson et al., 2001), ale z zastosowanie nowego wariantu sensorycznej procedury kondycjonowania. W tej procedurze szczury jako pierwszy został poddany ekspozycji na cztery wzorce stymulacji sensorycznej: zaprezentowano ton w jednym kontekście (A), ale nie w innym (B) rano, podczas gdy ton był prezentowany w kontekście B, a nie A po południu. Fakt, że szczury zakodowały cztery konfiguracje ujawnia się przez połączenie tonu z łagodnym szokiem w południe w a trzeci kontekst, a następnie pokazanie, że szczury są bardziej przerażające w kontekście + czasie konfiguracje dzienne, w których dźwięk był pierwotnie prezentowany (tj. kontekst A w poranek i kontekst B po południu; patrz Iordanova, Good, & Honey, 2008). Ten efekt wykracza poza zakres prostej analizy łańcucha asocjacyjnego: Oba komponenty każdej z czterech konfiguracji testowych zostały sparowane z tonem (i kliknięciem), a więc efekt w teście musi odzwierciedlać coś, czego szczury nauczyły się o tym konfiguracje. Jedna analiza tego efektu opiera się na uczeniu się za pośrednictwem wyszukiwania: Podczas w pierwszym etapie szczury kodują cztery konfiguracje; i kiedy zostanie przedstawiony ton na etapie kondycjonowania reaktywuje pamięć konfiguracyjną obejmującą ton (tj. kontekst A + ton poranny + i ton kontekstu B + popołudniowy + ton). Te odzyskane wspomnienia łączą się ze wspomnieniem szoku i pośredniczą w widzianym strachu do konfiguracji testowych (tj. kontekst A + rano i kontekst B + po południu). Istnieje kilka teoretycznych podstaw dla prediObecni i ci, których nie ma Oddzielne procesy akwizycji dla bezpośrednich i Zapośredniczone uczenie się Tzu-Ching E. Lin i Robert C. Honey 4 Podsumowanie i zakres Analiza procesu kondycjonowania dokonana przez Pawłowa jest tak dobrze znana, że nie trzeba jej przedstawiać. Jego procedura zapewnia potężny sposób badania natury uczenia się skojarzeniowego u zwierząt. Rozważamy dowody z manipulacji behawioralnych i neuronaukowych informuje nasze rozumienie obu warunków, które sprzyjają tworzeniu się nowego wiedza skojarzeniowa i treść tej wiedzy. Naszym szczególnym celem jest tutaj kontrast między nabywaniem wiedzy asocjacyjnej, która odzwierciedla rzeczywisty świat relacje, osadzone w procedurach warunkujących i innych formach zapośredniczenia ucząc się, że nie. Poprzez uczenie się zapośredniczone odnosimy się do przypadków, w których występuje skojarzenie formy między dwoma wspomnieniami, które nie są wytworem ciągłości między ich rzeczywistymi światowe odpowiedniki. Dostarczamy zbieżnych dowodów, pochodzących z procedur warunkowania sensorycznego, sugerując, że te dwie formy uczenia się można oddzielić: forma warunkowej odpowiedzi, w ich zróżnicowanej zależności od systemów mózgowych i procesy neuronalne i przez wyraźne wpływy prostej zmiennej proceduralnej. Kontekst historyczny Na rok przed śmiercią Pawłow podsumował wyniki swoich badań dotyczących jak doszło do bodźców, na które zwierzęta były początkowo obojętne (dźwięk dzwonka) wywołują odruchy warunkowe (ślinienie) w wyniku połączenia z bodźcami, które mają bezwarunkową wartość (żywność): Zasadniczym warunkiem koniecznym do powstania odruchu warunkowego jest ogólnie zbieganie się w czasie (jedno lub kilka razy) stymulacji obojętnej z bezwarunkową. Formację tę uzyskuje się najszybciej i z najmniejszą trudnością, gdy 70 Tzu ‐ Ching E. Lin i Robert C. Honey poprzednie stymulacje bezpośrednio poprzedzają drugie, jak pokazano na przykładzie odruch słuchowo-kwasowy. (Pavlov, 1941, s. 171) Podsumowanie to wyraźnie potwierdza znaczenie (niektórych) zasad skojarzenie (czasowe ciągłość i częstotliwość) utożsamiane z asocjatorem ruch (przegląd, patrz Warren, 1921) i zapowiada wiele empirycznych oraz analizy teoretyczne, które później nastąpią (patrz Mackintosh, 1974, 1983). Ale Pavlov był zainteresowany nie tylko scharakteryzowaniem warunków, w jakich zmienia się zachowanie; martwił się podstawowymi neuronowymi podstawami tego, czego się nauczył. Nadrzędna wizja Pawłowa obejmowała zainspirowaną fizjologią teoretyczną analizę procesu uczenia się znalezienie raczej bezpośredniego homologu w mózgu. Ta wizja z około jednego wieku temu przedstawia następujący proroczy obraz: Gdybyśmy mogli zajrzeć przez czaszkę do mózgu świadomie myślącej osoby i jeśli miejsca optymalnej pobudliwości świeciły, wtedy powinniśmy zobaczyć grę nad powierzchnia mózgowa, jasna plama z fantastycznymi, falującymi krawędziami, które stale się zmieniają i formy, otoczone ciemnością mniej lub bardziej głęboką, pokrywającą resztę półkul. (Pavlov, 1928, s. 222) Użycie w nawiasach terminu zachowanie w tytule jego pierwszych zebranych prac dobrze odzwierciedla wizję Pawłowa; ale behawioryzm, który zdominował następne dekady niewiele zrobili, aby zachęcić do takiej integracji. I tak przesuwamy się w przód o kolejne 40 lub 50 lat do okresu, w którym nauka Pawłowa przeżywała swój renesans i tam była zwiększona synergia między analizą behawioralną i neuronaukową. Jeden impuls to zbliżenie wzięło się z rosnącego przekonania, że warunkowa odpowiedź powinna być, a nie może, być wykorzystywana do wnioskowania o naturze psychicznego życia Zwierząt; przekonanie, które zostało poparte rozwojem wyrafinowanych narzędzia behawioralne, które zapewniły rygorystyczną podstawę do wyciągania takich wniosków (zob Mackintosh i Honig, 1969). Z kolei te narzędzia i analiza teoretyczna wspomagane ich stosowanie zapewniło naturalne punkty kontaktu ze społecznością neuronaukową, których zainteresowania stawały się coraz bardziej translacyjne. Współczesna teoria uczenia się zwierząt Pierwszy rozdział monografii Dickinsona (1980), której tytuł mamy zapożyczone, podkreśla fakt, że przekonujące demonstracje sensorycznego uwarunkowania wstępnego (np. Rizley i Rescorla, 1972; patrz także Brogden, 1939; Fudim, 1978; Rescorla i Cunningham, 1978; Rescorla i Freberg, 1978) odegrali kluczową rolę w napędzaniu odejście od ścisłego behawioryzmu (patrz także Mackintosh, 1974, s. 85–87). W zmysłach procedury warunkowania wstępnego, szczury mogą najpierw otrzymać pary dwóch neutralnych bodźców (np. światło i ton), które nie wpływają na natychmiastową zmianę ich zachowania. Jednak, fakt, że dowiedzieli się czegoś o związku, może zostać ujawniony przez ustanowienie odpowiedzi na ton (np. strach), poprzez powiązanie go ze zdarzeniem, które ma znaczenie motywacyjne, a następnie pokazując, że lig
również wywołuje tę odpowiedź. Dickinson argumentował, że pierwotne pary światło-ton musiały skutkować uczeniem się które „najlepiej scharakteryzowano jako modyfikację jakiejś wewnętrznej struktury poznawczej”. Oddzielne procesy nabycia 71 Po tej analizie natychmiast następuje następujące stwierdzenia: „Czy w pewnym momencie będziemy w stanie zidentyfikować ich neurofizjologiczne podłoże struktury poznawcze to kwestia otwarta. Jest jednak jasne, że nie możemy tego zrobić w obecny ”(Dickinson, 1980, s. 5). W kolejnych sekcjach mamy nadzieję pokazać, jak to zrobić badania tego zjawiska zaczęły informować nasze zrozumienie proces asocjacyjny na różnych poziomach analizy. Być może najbardziej oczywistą strukturą poznawczą, która może stanowić podstawę zmysłowego uwarunkowania wstępnego, jest łańcuch asocjacyjny, którego składniki są wykuwane podczas pierwszego i drugie etapy treningu: pamięć światła zostaje połączona z pamięcią ton i wspomnienie tonu związanego z dźwiękiem szoku. Szczur je posiadający dwa skojarzenia okażą strach w świetle do tego stopnia, że aktywacja pamięć światła przechodzi wzdłuż łańcucha światło → ton → wstrząs. To konto ma został szeroko przyjęty (np. Jones i in., 2012; Wimmer, & Shohamy, 2012) i ma cnota odwoływania się tylko do dobrze ugruntowanych procesów asocjacyjnych, które pozwalają na rzeczywiste relacje światowe, które mają być reprezentowane. Nie jest to jednak jedyne wyjaśnienie. Dla Na przykład argumentowano, że uwarunkowania sensoryczne mogą opierać się na raczej różne formy uczenia się: uczenie się za pośrednictwem wyszukiwania. Zgodnie z tą analizą, to stopień, w jakim drugi etap treningu pozwala tonowi wywołać wspomnienie światło, ta skojarzona pamięć może zostać powiązana z wspomnienie szoku. Rzeczywiście, Ward-Robinson i Hall (1996) dostarczyli dowodów jest to zgodne z właśnie tego rodzaju analizą uwarunkowań sensorycznych. Pomysł, że skojarzeniowo odzyskana pamięć danego bodźca może zostać wyuczona mniej więcej w taki sam sposób, jak wtedy, gdy ta pamięć została bezpośrednio aktywowana przez jej prawdziwy świat odpowiednik jest całkowicie zgodny z duchem asocjacyjnej analizy Pawłowa uczenie się (Hall, 1996), nawet jeśli formalne modele go zawiodły (np. Rescorla & Wagner, 1972; Wagner, 1981). Wyrażenie kursywą odzwierciedla oba uproszczenia założenie, że aktywacja bezpośrednia i asocjacyjna zbiegają się w tej samej pamięci, a Naturalnym następstwem tego założenia, że (pobudzające) zmiany asocjacyjne z tym związane pamięć jest z konieczności ślepa na to, jak została aktywowana. Ta ogólna idea jest zgodne z demonstracjami, na podstawie których można wykazać awersje żywieniowe ze względu na asocjacyjnie aktywowaną pamięć o jedzeniu (a nie o samym pożywieniu) zbieżną z chorobą (np. Holland, 1981; patrz także Holland, 1983; Holland i Forbes, 1982). Otrzymuje również wsparcie z badań pokazujących, że gdy wspomnienia dwojga bodźce są wywoływane asocjacyjnie w tym samym czasie, może to być skojarzenie (pobudzające) wykazano, że utworzyły się między nimi (patrz Dwyer, Mackintosh i Boakes, 1998). Badania opisane w poprzednim akapicie wskazują, że zachowane teorie uczenie asocjacyjne musi zostać zmodyfikowane, aby umożliwić asocjacyjnie prowokowanie wspomnienia, których należy się uczyć w taki sam sposób, jak wtedy, gdy wspomnienia są bezpośrednio aktywowane przez odpowiednie bodźce. Ta modyfikacja nie wydaje się podważać głównych założeń asocjacyjnej analizy uczenia się zwierząt. Rezultaty więcej Ostatnie badania dotyczące uwarunkowań sensorycznych sugerują jednak, że jest nim uczenie się za pośrednictwem odseparowane od uczenia się asocjacyjnego obejmującego relacje w świecie rzeczywistym i tym podobne dysocjacje są oparte na zwierzętach reprezentujących źródło aktywności mnemonicznej w czego się uczą (Lin, Dumigan, Dwyer, Good i Honey, 2013; Lin i Honey, 2011). W odpowiednim czasie dojdziemy do dowodów potwierdzających te konkretne roszczenia, ale najpierw ustanowić argument prima facie dla bardziej ogólnego twierdzenia, że opiera się na uczeniu się za pośrednictwem na zmiany w strukturach poznawczych, które można oddzielić od tych, które są produktem 72 Tzu ‐ Ching E. Lin i Robert C. Honey bezpośredniego warunkowania, obejmującego relacje w świecie rzeczywistym. Ten dowód pochodzi z behawioralne badania uwarunkowań sensorycznych i badania, które badały mechanizmy mózgu, które są zaangażowane w to zjawisko. Zapośredniczone uczenie się podczas warunkowania sensorycznego Pojawia się pogląd, że uczenie się zapośredniczone stanowi podstawę sensorycznego uwarunkowania wstępnego pośrednie wsparcie z badań z wykorzystaniem procedur pierwotnie opracowanych przez Rescorla i koledzy (np. Rescorla i Cunningham, 1978; Rescorla i Freberg, 1978; patrz także Fudim, 1978). W niektórych przypadkach warto opisać podstawowy efekt uwarunkowania sensorycznego szczegółowo, przed rozważeniem dowodów, które sugerują, że jest ono oparte na (jakiejś formie) uczeniu się zapośredniczonym. W tabeli 4.1 podsumowano procedurę, w której najpierw podaje się spragnione szczury dostęp przez kilka dni do dwóch związków smakowych (na kilka minut każdy) zbudowany z dwóch rozcieńczonych smaków (np. słony i kwaśny oraz słodki i gorzki). Będziemy odnosić się do tych związków jako AX i BY. Następnie szczury otrzymują dostęp do smaku z jednego z związki (X; np. kwaśny), po którym następuje wstrzyknięcie chlorku litu, który prowokuje chorobę kilka minut później. Szczury otrzymują również dostęp do smaku z inny związek (Y; np. gorzki), który jest bez konsekwencji. Ta niechęć do smaku Procedura ma wyraźny efekt, zmniejszając zużycie X w stosunku do Y - efekt ten został sprzymierzony z uwarunkowaniami Pawłowa, pomimo jego względnej niewrażliwości na długie lata przerwa między spożyciem aromatu a chorobą (patrz lewy panel rysunku 4.1; wyniki zaczerpnięte z Dwyer, Burgess i Honey, 2012). Krytycznie rzecz biorąc, procedura skutkuje również plikiem zmniejszenie spożycia A w stosunku do B - sensoryczny efekt kondycjonowania (patrz po lewej Tabela 4.1 Wstępne uwarunkowania sensoryczne: projekty eksperymentalne. Etap 1 Etap 2 Test Procedury niechęci do smaku AX X → choroba A BY Y → brak choroby B AX X → choroba AX BY Y → brak choroby BX Procedury warunkowania strachu AX X → 40 s → amortyzator AX AY BY Y → brak wstrząsu BX BY AX X → amortyzator AX AY BY Y → brak wstrząsu BX BY AX X → amortyzator AX / ax AY / ay BY Y → brak wstrząsu BX / bx BY / by Uwaga. W przypadku procedur dotyczących niechęci do smaku: A, B, X i Y oznaczają smaki. Szczury otrzymują wstępną ekspozycję na AX i BY, po której następują próby warunkowania, w których X jest łączony z chorobą i Y nie. Podczas testu można ocenić zużycie A i B oraz AX i BX. Dla procedur warunkowania strachowego: A i B oznaczają lewe i prawe światło; X i Y oznaczają dźwięk i zatrzask. Szczury są poddawane wstępnej ekspozycji na AX i BY, a następnie próby kondycjonujące, w których po X następował wstrząs (po 40-sekundowym odstępie śladowym lub natychmiast). Podczas testu monitorowana jest aktywność związków (AX, BX, AY, i BY) oraz okresy śledzenia, które następują bezpośrednio po nich (ax, bx, ay i by). Oddzielne procesy nabycia 73 panel na rysunku 4.1). W rzeczywistości wielkość i wiarygodność efektu sensorycznego uwarunkowania wstępnego w uczeniu się niechęci do smaku powinny dać nam powód do refleksji: istnieją cechy tego zabiegu, które szczególnie sprzyjają obserwacji sensorycznej uwarunkowanie wstępne? Na to pytanie odpowiemy później, gdy użyjemy innego Procedura warunkująca pozwala na dopasowanie czasu bodźców (i ich rozkładających się śladów) podczas prób kondycjonowania i testów, które wymagają dalszych badań efektywnie. Standardowe skojarzeniowe konto łańcuchowe warunkowania sensorycznego zakłada, że any Konsekwencją jest różnica w spożyciu między krytycznymi smakami testowymi (A i B) o ich różnych zdolnościach do aktywowania pamięci bezpośredniego smaku w połączeniu z chorobą (tj.X). Z tego opisu wynika, że jeśli skłonność A i B do wywoływania warunkowej niechęci podczas testu została oceniona w obecność X, to powstałe związki (tj. AX i BX) nie powinny produkować różne poziomy zużycia: różne pojemności A i B do aktywacji bezpośrednio kondycjonowany smak (X) powinien być teraz zbędny, ponieważ X jest obecny i bezpośrednio aktywując jego pamięć (a tym samym pamięć choroby). Jest jednak niezawodny dowód, że w takich warunkach obserwuje się sensoryczny efekt uwarunkowania wstępnego (np. Ward-Robinson, Coutureau, Honey, & Killcross, 2005; patrz także Rescorla & Freberg, 1978). Fakt, że obecność bezpośrednio uwarunkowanego bodźca (X) podczas testu nie niweczy, jak to bywa, efektu sensorycznego uwarunkowania wstępnego sugeruje, że A zyskał zdolność przywoływania pamięci wyniku (np. choroba), która jest niezależna od tego, czego dowiedziano się o bezpośrednio uwarunkowanym bodziec, X. Istnieją dwie potencjalne podstawy tej sugestii, które opierają się na różnych sposoby, na idei warunkowania pośredniczącego: albo pamięć A była skojarzona 0 X Y A B X Y A B 2 4 6 8 10 12 14 16 Konsumpcja (g) 10 20 30 40 50 60 Poliż rozmiar klastra 0 Rysunek 4.1 Zmysłowe kondycjonowanie wstępne w procedurach niechęci do smaku. Średnie zużycie (po lewej panel) i średni rozmiar klastra lizania (prawy panel; + SEM) badanych smaków X, Y, A i B. Szczury miały wcześniej otrzymano ekspozycję na związki smakowe AX i BY, a następnie próby, na których był X nastąpiło wywołanie choroby, a Y nie. Na podstawie: Dwyer, D. M., Burgess, K. V., & Honey, R. C. (2012). Unikanie, ale nie niechęć po uwarunkowaniu sensorycznym smaki: wyzwanie dla substytucji bodźców. Journal of Experimental Psychology: Animal Behavior Processes, 38, 359–368. 74 Tzu ‐ Ching E. Lin i Robert C. Honey pobrane przez X podczas kondycjonowania i weszły w związek z chorobą; albo prezentacja A w teście asocjacyjnie pobiera pamięć X, która ma właściwości, które są niezależne od tego, czego dowiedzieliśmy się o bezpośrednio activa Wnioski Błąd przewidywania jest ucieleśniony w wielu teoriach uczenia się asocjacyjnego (np. Le Pelley, 2004; Mackintosh, 1975; Pearce & Hall, 1980). Tutaj odnieśliśmy się do zasady przewidywania błędów stworzone w modelu Rescorli – Wagnera i pokazał, jak podstawowe zasady mogą wpływać na szereg efektów uczenia się. Błąd przewidywania pozwala na złożoność uczenia się, uwzględniając efekty z proste zasady wzmacniania i selektywnych efektów uwagi. Aplikacja tego pomysłu interpretacji aktywności dopaminy dostarczyło więcej pytań niż odpowiedzi na pytanie, do czego służy dopamina i jak mózg wykonuje błąd przewidywania obliczenia (patrz także Niv i Schoenbaum, 2008). Niektórzy to zasugerowali dopamina może powodować błędy w przewidywaniu celu, w przeciwieństwie do prostych predyktorów nagroda (Flagel i in., 2011), a może to również odnosi się do ilości nagrody lub timing (Matsumoto i Takada, 2013; Roesch, Calu, Esber i Schoenbaum, 2010). Inni sugerowali porzucenie teorii obliczeniowej opartej na stylu uczenia się, która przechwytuje proces nabywania, na rzecz aksjomatycznego ujęcia w stylu zdaniowym opierając się na formalnej analizie logicznej (Hart, Rutledge, Glimcher i Philips, 2014). Jeszcze innych nie przekonało pojęcie przewidywania nagrody i zasugerowali, że charakterystyka czasowa reakcji sprawia, że są one wysoce nieprawdopodobne aby wykonać opisane obliczenia, mogą raczej odzwierciedlać wybór akcji (Redgrave, Gurney i Reynolds, 2008). Rozwój w naszym zrozumienie kodu neuronowego do obliczeń opierało się na pojęciach postęp zapewniany przez rozwój teorii asocjacyjnej, bez którego by to zrobił nie da się nadać sensu działaniu neuronów, ale wciąż jest wiele do zrobienia scharakteryzować rolę dopaminy. Bibliografia
źródła: https://froont.com/milosz-glodkowski/mind https://michalkolec.livejournal.com/403.html https://logicznerozumowanie.weebly.com/ https://www.merchantcircle.com/blogs/logicznezagadki-brooklyn-ny/2020/12/ZAbwna-gra-na-inteligencje/1936426 http://zagadkinalogicznemyslenie.wikidot.com/ https://logicznemyslenie.yolasite.com/ https://logicznemysleniena.forumpolish.com/t2-zagadki-na-inteligencje http://zagadki-na-pl.jigsy.com/ https://www.smore.com/kjv29-help-the-kids-are-still-home https://www.blogtalkradio.com/hetaxe2593/2020/12/10/wszystko-o-domowym-budzecie https://hetaxe2593.wixsite.com/mojawitryna https://hubpages.com/education/Ciekawe-logiczne-zagadki-na-inteligencje http://logicznepoprawianieinteligencji.bravesites.com/ https://www.diigo.com/user/kamilkasperowicz https://threadreaderapp.com/thread/1338215626897231880.html https://www.quibblo.com/story/DSg8-Pph/Inteligentna-zabawa-zagadki-logiczne?story_chapter=1 http://www.divephotoguide.com/user/logika https://www.himalaya.com/en/episode/2906343/125350382?Influencer_uid=4811389&Share_from=Web&Share_to=copylink https://www.seedandspark.com/user/poradnikmozg https://www.bountysource.com/people/85058-jak-zwiekszyc-inteligencje Ta ostatnia praca obejmuje negatywne błędy przewidywania i aktywność dopaminy dla nieoczekiwane nieobecności korespondują z niektórymi z najważniejszych przewidywań Model Rescorla – Wagner o naturze hamowania (Wagner i Rescorla, 1972). Brak oczekiwanej nagrody zwykle gasi (redukuje) asocjację siła wskazówki, która ustanowiła oczekiwanie, ale w obecności nowej wskazówki, brak oczekiwanych rezultatów hamuje zdobywanie wiedzy na temat nowej wskazówki (patrz Tabela 3.2). Tobler, Dickinson i Schultz (2003) badali fazową dopaminę odpowiedź neuronów z tym projektem, przy użyciu metody podobnej do opisanej przez Waelti i in. (2001). Procedura obejmowała warunkowe hamowanie (A + , AB– ) zaprojektowane wytrenować jedną wskazówkę (B– ) jako inhibitor nagrody za sok owocowy. Obie małpy w tym eksperyment potraktował B jako inhibitor dostępności soku owocowego, a B przeszedł pomyślnie standardowe behawioralne testy hamowania, testy opóźniające i sumujące (Rescorla, 1969; patrz także rozdziały 12 i 19). Testy te obejmują porównanie odpowiedzi z B. z bodźcami kontrolnymi, które również nigdy nie zostały nagrodzone, ale za które nie oczekiwanie nagrody zostało wygenerowane. Co ważne, wiele z badanych neuronów dopaminowych wykazywało obniżoną aktywność do B. Błąd przewidywania negatywnego (λ <VA + + VB–) towarzyszyło obniżenie aktywności od wizyty początkowej. W przypadku tych neuronów dopaminowych depresję stwierdzono nie tylko na AB– próby, ale także próby testowe samego B. B stał się warunkowym inhibitorem i powodował obniżoną aktywność dopaminy gdy jest prezentowany samodzielnie. Inne prace, zgodne z hipotezą przewidywania błędów, tak zbadane prognozy związane z uczeniem się w sytuacjach awaryjnych [λ - (VA + VCxt), np. Nakahara, Itoh, Kawagoe, Takikawa i Hikosaka, 2004]. 64 Nicola C. Byrom i Robin A. Murphy To podsumowanie niektórych istotnych danych dotyczących roli dopaminy w asocjacji uczenie się sugeruje związek między błędem przewidywania a jego stosunkiem do neuroprzekaźnika dopaminy, ale rodzi pewne pytania dotyczące teorii. Po pierwsze, jest to jasne teoria asocjacyjna i błąd przewidywania mają znacznie szerszy zakres implikacji do nauki, niż zostały przetestowane w odniesieniu do dopaminy, szczególnie w warunkach z wieloma wskazówkami. W literaturze skupiono się na przypadku blokowania, czyli tylko jeden rodzaj selektywnego efektu asocjacji. Po drugie, ważne będzie zademonstrowanie że błędy przewidywania są zgodne z uczeniem się w różnych stanach motywacyjnych, kara i nagroda za ogólność błędu przewidywania. W rzeczywistości Pojęcie błędu przewidywania zostało z powodzeniem zastosowane w uczeniu się zwierząt i ludzi gdzie nie ma nagrody ani kary (np. poznanie związku między jakimkolwiek można oczekiwać, że dwa zdarzenia pokażą skutki przewidywane przez modele asocjacyjne; widzieć Rozdział 4). Po trzecie, istnieje coraz więcej dowodów na to, że mogą to być obszary inne niż śródmózgowie brać udział w uczeniu się przewidywania błędów. Po czwarte, neurony dopaminy mogą nie być jedyny system neuroprzekaźników zaangażowany w uczenie się z przewidywaniem błędów. Chociaż z pewnością istnieją dobre dowody na to, że neurony dopaminy reagują w przypadkach błędu przewidywania, podkreśliliśmy rozbieżności między zakresem ogólne implikacje teorii przedstawione w tabelach 3.1 i 3.2 oraz szczegółowe dowody na rolę dopaminy w błędzie przewidywania. Wydaje się, że dopamina ma trochę udział we wszystkich efektach opisanych w tabeli 3.1, ale z uwzględnieniem efektów opisane w tabeli 3.2 jest mniej jasne. Błąd przewidywań w ogólnej postaci, w jakiej prognozy są generowane na podstawie ogółu doświadczeń i odzwierciedlają mieszanki konkurencyjne dowody wykraczają poza wnioski, jakie można wyciągnąć z bieżących informacji dowód. W istocie model Rescorla – Wagner jest w najlepszym przypadku niepełnym opisem uczenie się z przewidywaniem błędów (patrz rozdział 14). Chociaż jest jasne, że cały zestaw prognoz wygenerowanych przez Rescorla– Model Wagnera ani żadna konkretna teoria błędu prognozy nie zostały przetestowane dobry dowód na hipotezę, że w uczeniu się bierze udział aktywność dopaminy przynajmniej pojedyncze sygnały predykcyjne (Chowdury i in., 2013). W kontekście podejmowania decyzji w jaki sposób Ogólnie rzecz biorąc, idea błędu przewidywania jest taka, że warto wskazać na nieco anomalną cechę argumentacji w dotychczasowej formie. Chociaż wiele się mówi o korespondencji między uczeniem się nagrody a teorią przewidywania błędów, zgodnie z opisem Rescorla– Model Wagnera i jego związek z eksperymentalną procedurą blokowania Kamina (np. Steinberg i in., 2013; Waelti et al., 2001), żaden z eksperymentów Kamina dotyczących badania blokowanie kiedykolwiek wiązało się z przewidywaniem nagrody lub nagrody, jak wynika z wielu badań w tym obszarze, ale raczej dotyczyły szczurów uczących się wskazówek dotyczących porażenia prądem (tj. kary). Mimo że te dwa rodzaje bodźców wywołują różne systemy motywacyjne i wzorce zachowań, dowód, że zwierzęta lea
źródła: https://themepalace.com/users/mariuszpykalo/ https://zagadki-na-inteligencje.sitey.me/ http://project3372883.tilda.ws/ https://hardriddles.fr.gd/Titre-de-la-nouvelle-page.htm https://riddle-logical-for-school-teachers.myfreesites.net/ https://kokosz.doodlekit.com/blog/entry/11734223/zagadkowo-dla-dzieci https://www.evernote.com/shard/s513/sh/e8c75ef7-f261-eab3-5f20-9a3d7a88aa7a/3809f597e4d1dbae2d83cf0cc7764409 https://www.wattpad.com/story/250382863-logioczne-zagadki?utm_source=widget&utm_medium=reading http://2323651.mya5.ru/ riddlesforevryone.goline.it http://zagadkitomojapasja.superweb.ws/ https://creativeriddlesarefun.estranky.cz/clanky/riddles-are-very-fun.html https://fantasticsite.proweb.cz/ https://logicalmath.websnadno.cz/ https://logicalmaththinking.studio.site/ |
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. ArchivesCategories |